KİMSE ÖLMEMİŞTİ

 O zamanlar kimse ölmemişti. Sen gitmemiştin. Yokluğun müthişti,varlığın kadar müthiş.Keşke ölseydin.Hayır kin değil bu. Sonsuza kadar sürecek patolojik bir yas tutmayı yeğlerdim gidişini izlemek yerine. Yaslara bayılırım, belki hatırlarsın. Ah pardon hayır, sen bana dair hiçbir şeyi hatırlamazsın. 

Keşke ölseydim. Her şey benim için daha da zora girmeden, unutulmak nedir öğrenmeden yitip gitseydim.

O zamanlar kimse ölmemişti işte,sen beni sever gibiydin. Baktığımda mavi dalgalar görürdüm gözlerinde. Yüzündeki donuk ifade silinir, sonsuz bir ümit yayılırdı maviliklere. Olmayan ümitlerim yeşerirdi sebepsizce.Kimse ölmemişti sevgilim, sen beni sever gibiydin ve o zamanlardan beri hep yaşıyorsun benimle. 

Kimse ölmemişti diyorum işte. Bir sabah uyanmışım ve sen yine çalmaya çabaladığın gitarla, yağsız pişirmeye çalıştığın patateslerle karşımdasın işte. Zaman her şeyi öldürdü sevgilim, hiçbir ölüyü bekleyemem artık içimde.