HİÇLİK

 Unutmanın insanoğluna verilen en büyük ödül olduğundan bahsederler, bazıları için bir cezadır belki.

Elimde olsa annemin kullandığı bir reçel kavanozuna koyup saklamaz mıydım ben her şeyi. Asla ulaşamayacağın,serin ve rutubetsiz yerlerde muhafaza ederdim.

Kronik bir yas benimki belki.Belki de bir psikopatoloji.Offf! Yine aynı sesler... Anlarsın ya ,onlara göre acı hemen unutulmalı, her daim mutlu olunmalı. Asla anlamaz, anca yargılarlar. Sen de anlamayacaksın, belki de doğru olan budur.Beni Anlamamalısın . Ve yüzün...Yüzünün alacağı ifadeyi silik de olsa kestirebiliyorum. Gözlerin donuklaşarak yukarıya doğru yuvarlanacak ve ‘Nasıl olur!’ diyeceksin. ‘Bu sağlıklı değil.’diyerek en yakın hastaneye sevkimi talep edeceksin. Sevgiyi bir hastalıkmış gibi tanımlama kabiliyetin dışında sana dair her şey silik bir anı şimdi. Silinmeyi ne kadar büyük bir arzuyla istemiştin değil mi! Kına yak,davul zurna ile kutla silinişini.Tüm kaçışlarının başarı ile sonuçlandığını anlat kırk gün kırk gece seni anlayamayan ruhlara ve bedenlere.Artık göstersen de kendini, hiçlik derdin ya bana, işte tam o hiçliktesin benim için şimdi.