KURTULUŞ GÜNÜ

Hatırlar mısın! Benden medet ummayı bırak demiştin. Umduğum medet ilahi güç tarafından ruhuma  gönderilen pasif bir direnişti, asla bilmedin.! Tüm çabalarım toz! Friedrich Nietzsche'i dinlemeliydim. ‘İflah olmazlara hekim olunmaz, bu yüzden geçip gitmelisiniz.’demişti. Bu sözün mahiyetini rüyalarımda oldukça tartıştık kendisiyle. Bir çıkar yol bulamadım, kabullenmiştim sessizce.
Kurtuluş günümde bir çok taze bilgilerim oldu, beni cehennemin en kavurucu ateşine atan sana dair bir sürü yeni bilgiler.Yeni heyecanlar peşine düşmüş, koşarak ona sarılmış, dönmüş, sarılmış, yine sarılmışsın.
Benden medet ummayı bırak demiştin. Senden medet ummak suya yazı yazmak değil de nedir!Sana dair her şeyi bıraktım bu kurtuluş gününde merak etme. Yitiksin kayıp ruhum. Sana olan teslimiyetimden gördüğüm değersizlik bir kadın ruhuna yapılan en büyük saygısızlıktır, haksızlıktır artık bunu bilmelisin. Teslimiyetsizliğe verdiğin aşırı değer insanı nasıl da hayrete düşürüyor, vefasızlık nasıl da en büyük besin kaynağın olmuş senin.
Senden medet ummayalı yıllar oldu artık.Kurtuluşum için dua ettim. Bugün milat! Kurtuluşum çok yakın. Teslimiyetsiz bir kurtuluş olacak bu, yıllardır boş ümitlerle kendini beslemiş tutsak bir ruhun özgürleşmesi...
Tanrım nerdesin! Neden onu terk ettin. Peki bu kurtuluş gününde neden beni terk ettin!